Echt duurzaam gaat moeizaam

Als marketeer van huis uit spreekt het toevoegen van emotionele waarde mij wel aan. Maar “duurzaam” en “groen” zijn holle frasen geworden. Gevoed door donatiewervende milieu-ngo’s en scorende politici, versterkt door publieke vooroordelen en bevestigd door onze eigen verpakkingsbranche haken we, korte termijngericht, in op de paniek in plaats van ons bestaansrecht op lange termijn zeker te stellen door onjuistheden met feiten te pareren. Plastic is dode vis, papier en karton zijn top, re-use is altijd beter dan single use, verpakkers zijn vervuilers. Aldus het maatschappelijke beeld.

Wetenschappelijk onderbouwd

Alleen op LinkedIn geeft de Engelsman Chris DeArmitt (auteur van The Plastics Paradox) tegengas. Zelf reageer ik regelmatig op Facebookpagina’s van milieu-ngo’s. Natuurlijk moeten we duurzamer, maar dan wel genuanceerd en wetenschappelijk onderbouwd. Dat komt neer op LCA’s, op single use voor de ene toepassing en re-use voor de andere, op kunststof en papier en karton en hout, op makkelijker te recyclen materialen, op nieuwe recycletechnieken en op goed afvalmanagement. SUP (single use plastic) werkt dit helaas tegen. SUP is vooral anti-plastic. Zo star dat ik een “carbon negative” PHB als Air-Carbon (Newlight Technologies) na anderhalf jaar nog niet voorbij het Brusselse Directoraat-generaal Milieu (ENV) heb zien komen. Domweg, omdat er in de huidige versie van SUP staat dat de  grondstof uit zichzelf in de natuur moet voorkomen (pas in  juli 2027 wordt SUP geëvalueerd).

Hele duurzaamheidsverhaal vertellen

Als we echt duurzaam én uit het verdomhoekje willen, zullen wij als verpakkers tegengas moeten geven door niet alleen het marketingverhaal, maar het hele duurzaamheidsverhaal te vertellen. Over de milieu-impact van iedere schakel in de levenscyclus van grondstof tot en met afval(her)verwerking. Over crops for packaging en de mondiale schaarste aan zoetwater, vruchtbare landbouwgrond en bossen. Keer op keer. Duurzaam als leerzaam.