MVN MEETUP: Metalen verpakkingen in het licht van de PPWR

Marnix Böggemann, marketingmanager Packaging bij Tata Steel, bijt de spits af met de pluspunten van staal: ‘Staal heeft een sterke waardepropositie: het vormt een 100% barrière tegen licht, lucht en water. Dankzij deze eigenschappen kan staal foodwaste voorkomen.’
Een belangrijk aandachtspunt in de PPWR is de toepassing van recycled content. Staal leent zich daar bij uitstek voor. ‘In Nederland vindt 95% van het staal zijn weg terug naar een  staalfabriek. Staal kan namelijk eenvoudig en tegen lage kosten worden uitgesorteerd, doordat het magnetisch is. Bovendien heeft de afvalstroom staal waarde; er is altijd vraag naar schroot en levert dus een goede prijs op. Zelfs als staal in de verbrandingsoven belandt, kan het met magneten  eruit worden gehaald. Dit verklaart de hoge recycling rate.’ Staal an sich is dus al behoorlijk duurzaam en in dit kader  heeft Tata Steel ook het productieproces hoog op de agenda staan. Böggemann: ‘In 2030 zetten we een eerste grote stap in onze zogeheten Zeremis-journey [zero emissions, red]. Dan vervangen we een van onze twee hoogovens door een andere staalmaaktechnologie: de Direct Reduced Iron (DRI)-technologie, waardoor we zonder kolen gaan werken; eerst met aardgas en later met waterstof, zodra dat voldoende voorradig is. Tegelijkertijd sluiten we ook één kooks- en gasfabriek. Hierdoor kunnen we de CO2-uitstoot met 40% verminderen. Voor 2035 staat de vervanging van de andere hoogoven op de planning.’

De tekst gaat verder onder de foto.

De jaarlijkse meetup van Metalen Verpakkingen Nederland.

Zeer complexe wetgeving

Paul Christiaens, senior business analyst / international relations manager bij Verpact, geeft een inkijkje in de PPWR en begint stellig: ‘Iedereen wordt geacht de wet te kennen. De  PPWR echter bevat zeer complexe wetgeving en veel verschillende verplichtingen, die nog gedeeltelijk moeten worden geschreven. In 2030 komen er bijvoorbeeld Recycling Performance Grades, uitgedrukt in klasse A, B of C. De grens ligt bij 70% recyclebaar, dat is klasse C. Meer dan 80% is klasse B en meer dan 95% is klasse A. De tarieven die zullen worden gehanteerd, moeten op basis van deze scores worden gedifferentieerd. Hoe dat gaat weten we pas eind 2027. Vanaf 2035 moet gemiddeld 95% van alle verpakkingen in Europa worden gerecycled. Voor flexibles kan dat een uitdaging zijn.’ Onder de aanwezigen leidt dit tot vragen, vooral omdat flexibles  meerlaagse verpakkingen zijn. In 2030 is de recyclingdoelstelling voor flexibles 55%. Christiaens gaat  ervan uit dat dit met de hedendaagse recyclingtechniek haalbaar is: ‘Alleen kun je flexibles nooit 100% op de markt inzamelen en dan heb je nog eens verlies van hoe je kunt recyclen. Dit geldt voor stazakken met een combinatie van aluminiumfolie en plastic en voor veel andere flexibles, afhankelijk van hoe de recycling hiervan in Nederland nu verder gaat.’

Goedwerkende systemen nodig

Robert-Jan ter Morsche, MVN-voorzitter en Governmental Affairs Director Europe bij Ardagh Group, ziet met de komst van de PPWR flinke beren op de weg voor de verpakkingsindustrie: Conform de reductiedoelstelling mag je ten opzichte van 2018 in 2030 5% minder verpakkingen op de markt zetten. Bij herberekening op basis van 2021 gaat het zelfs om een reductie van 11%. De vraag van merkeigenaren is natuurlijk: hoe kun je groeien als je minder verpakkingen op de markt mag zetten? Red je dit met re-use? Voor zo’n systeem zul je in eerste instantie een zwaardere verpakking moeten maken. Bovendien: in hoeverre lenen metalen verpakkingen zich voor re-use? Er zijn mooie voorbeelden. Zo heeft bier veelal een hergebruiksysteem, maar voor een colablikje gaat hergebruik niet lukken, omdat er al na de eerste gebruiksronde te veel cola in de coating  achterblijft. Ik geloof niet dat de bestaande systemen eenvoudig een hergebruiksysteem zullen worden, dus begin je bij nul: er moet een nieuwe technologie en productiemachine voor dat verpakkingstype op de markt komen.’ Op het gebied van recycling ziet Ter Morsche een andere uitdaging: ‘We willen natuurlijk de recyclebaarheid naar 100% hebben, maar dat is niet realistisch. Aan de staalkant en aluminiumkant missen we materiaal. Goedwerkende collectiesystemen zijn belangrijk, zodat staal niet wordt gestort.’