Aan de keukentafel bij vrienden heb ik vaak de neiging om productverpakkingen op te pakken en grondig te bestuderen van boven naar onderen. “Van welk materiaal en hoe is de verpakking gemaakt?”, en “Wat wordt er gecommuniceerd op en over de verpakking?”, zijn enkele vragen die dan in mijn achterhoofd spelen. Nu zijn mijn vrienden dit ‘ritueel’ van mij wel gewend, maar als mijn linker wenkbrauw omhooggaat en/of ik net te lang naar de verpakking staar, levert dit vaak een discussie op aan tafel.
Zoals onlangs over een afwasmiddel verpakt in 100% gerecyclede PET; gemaakt van ‘food-grade’ PET flessen. Toen ik de vriendin in kwestie vertelde dat ze hierdoor het materiaal uit de gesloten materiaalketen voor voedsel toepassingen haalde en hierdoor wellicht niet de beste keuze maakte, was ze enigszins verbouwereerd. Ze dacht namelijk een duurzame en doordachte keuze gemaakt te hebben als consument. Wat in eerste gedachte ook zo is, gezien het feit dat er niet ‘nieuw’ plastic voor wordt gebruikt, maar het kan beter.
"Het meer data-driven zijn binnen de afvalketen zal van belang zijn"
In het bovenstaande voorbeeld speelt onder andere de (huidig) gelimiteerde hoeveelheid aan beschikbaar recyclet ‘bottle-grade’ PET materiaal mee, dat voedselcontact veilig is. Verbreding van sortering en recycling van ‘tray-grade’ PET materiaal helpt in de nabije toekomst wellicht om de hoeveelheid gerecycled PET materiaal op de markt te laten groeien, en hopelijk wordt dit dan ook met name toegepast voor niet-voedsel verpakking toepassingen. Alternatieve ‘food-grade’ stromen, zoals gerecycled polypropyleen, zijn hierbij ook meer dan gewenst. Echter hebben deze andere materiaal technische en migratie uitdagingen voor voedselveilige toepassingen. Het meer data-driven zijn binnen de afvalketen zal hier van belang zijn. Dit onder andere met de toepassing van watermerken in verpakkingen voor identificatie van materiaaltype, en het slimmer trainen van sorteersystemen in herkenning, classificatie en uitsortering. Zij het natuurlijk dat het slechts stukjes binnen de grote puzzel zijn, om naar volledige food-grade gesloten materiaalketen (circulair) te gaan.
Dit technische verhaal is wellicht voor de eerdergenoemde vriendin, een te-ver-van-mijn-bed-show. Echter door onze discussie aan de keukentafel is ze hopelijk wel bewuster naar de verpakking gaan kijken en de complexiteit die erachter schuilgaat. Als verpakkingskundige probeer ik dit bewustzijn elke (werk)dag met passie aan te wakkeren bij collega’s en anderen. Daarbij hebben we, als verpakkingskundigen, naar mijn inziens dan ook bij uitstek de positie om dit te sturen en de juiste veranderingen in de praktijk te brengen als ‘Alleskundige’ (zie column, maart 2019) en het bijvoorbeeld niet alleen te houden bij een keukentafelritueel.
